(۳)آیا دیدى آن كس را كه باز مى‌داشت(علق: ٩ )  بنده‌اى را آنگاه كه نماز مى‌گزارد؟ (علق: ۱۰) چه پندارى اگر او بر هدایت باشد،(علق: ۱۱)

(۴) و نام پروردگارش را یاد كرد و نماز گزارد. (اعلی: ۱۵)  

(۵) (در آن روز گفته مى‌شود:) او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند، (قیامت: ۳۱)  

(۶) در حقیقت، پروردگارت مى‌داند كه تو و گروهى از كسانى كه با تواند، نزدیك به دو سوم از شب یا نصف آن یا یك سوم آن را [به نماز] برمى‌خیزید، و خداست كه شب و روز را اندازه‌گیرى مى‌كند. [او ]مى‌داند كه [شما] هرگز حساب آن را ندارید، پس بر شما ببخشود، [اینك‌] هر چه از قرآن میسر مى‌شود بخوانید. [خدا] مى‌داند كه به زودى در میانتان بیمارانى خواهند بود، و [عده‌اى‌] دیگر در زمین سفر مى‌كنند [و] در پى روزى خدا هستند، و [گروهى‌] دیگر در راه خدا پیكار مى‌نمایند. پس هر چه از [قرآن‌] میسر شد تلاوت كنید و نماز را برپا دارید و زكات را بپردازید و وام نیكو به خدا دهید؛ و هر كار خوبى براى خویش از پیش فرستید آن را نزد خدا بهتر و با پاداشى بیشتر باز خواهید یافت. و از خدا طلب آمرزش كنید كه خدا آمرزنده مهربان است. (مزمل: ۲۰)  

(۷) و چون نماز گزارده شد، در [روى‌] زمین پراكنده گردید و فضل خدا را جویا شوید و خدا را بسیار یاد كنید، باشد كه شما رستگار گردید. (جمعه: ۱۰)  

(۸) اى كسانى كه ایمان آورده‌اید، چون براى نماز جمعه ندا درداده شد، به سوى ذكر خدا بشتابید، و داد و ستد را واگذارید. اگر بدانید این براى شما بهتر است. (جمعه: ۹)  

(۹) آیا ترسیدید كه پیش از گفتگوى محرمانه خود صدقه‌هایى تقدیم دارید؟ و چون نكردید و خدا [هم‌] بر شما بخشود، پس نماز را برپا دارید و زكات را بدهید و از خدا و پیامبر او فرمان برید، و خدا به آنچه مى‌كنید آگاه است. (مجادله: ۱۳)  

(۱۰) و كسانى كه [نداى‌] پروردگارشان را پاسخ [مثبت‌] داده و نماز برپا كرده‌اند و كارشان در میانشان مشورت است و از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق مى‌كنند. (شوری: ۳۸)  

(۱۱) [سلیمان‌] گفت: «واقعاً من دوستى اسبان را بر یاد پروردگارم ترجیح دادم تا [هنگام نماز گذشت و خورشید] در پس حجاب ظلمت شد.» (ص: ۳۲)  

(۱۲) در حقیقت، كسانى كه كتاب خدا را مى‌خوانند و نماز برپا مى‌دارند و از آنچه بدیشان روزى داده‌ایم، نهان و آشكارا انفاق مى‌كنند، امید به تجارتى بسته‌اند كه هرگز زوال نمى‌پذیرد. (فاطر: ۲۹)  

(۱۳) و هیچ باربَردارنده‌اى بار [گناه‌] دیگرى را برنمى‌دارد، و اگر گرانبارى [دیگرى را به یارى‌] به سوى بارش فرا خواند چیزى از آن برداشته نمى‌شود، هر چند خویشاوند باشد. [تو] تنها كسانى را كه از پروردگارشان در نهان مى‌ترسند و نماز برپا مى‌دارند، هشدار مى‌دهى؛ و هر كس پاكیزگى جوید تنها براى خود پاكیزگى مى‌جوید، و فرجام [كارها] به سوى خداست. (فاطر: ۱۸)  

(۱۴) و در خانه‌هایتان قرار گیرید و مانند روزگار جاهلیت قدیم زینتهاى خود را آشكار مكنید و نماز برپا دارید و زكات بدهید و خدا و فرستاده‌اش را فرمان برید. خدا فقط مى‌خواهد آلودگى را از شما خاندان [پیامبر ]بزداید و شما را پاك و پاكیزه گرداند. (احزاب: ۳۳)  

(۱۵) اى پسرك من، نماز را برپا دار و به كار پسندیده وادار و از كار ناپسند باز دار، و بر آسیبى كه بر تو وارد آمده است شكیبا باش. این [حاكى‌] از عزم [و اراده تو در] امور است. (لقمان: ۱۷)  

(۱۶) [همان‌] كسانى كه نماز برپا مى‌دارند و زكات مى‌دهند، و [هم‌] ایشانند كه به آخرت یقین دارند. (لقمان: ۴)  

(۱۷) به سویش توبه برید و از او پروا بدارید و نماز را برپا كنید و از مشركان مباشید: (روم: ۳۱)  

(۱۸) آنچه از كتاب به سوى تو وحى شده است بخوان، و نماز را برپا دار، كه نماز از كار زشت و ناپسند باز مى‌دارد، و قطعاً یاد خدا بالاتر است، و خدا مى‌داند چه مى‌كنید. (عنکبوت: ۴۵)  

(۱۹) همانان كه نماز برپا مى‌دارند و زكات مى‌دهند و خود به آخرت یقین دارند. (نمل: ۳)  

(۲۰) آن كس كه چون [به نماز] برمى‌خیزى تو را مى‌بیند، (شعراء: ۲۱۸)  

(۲۱) اى كسانى كه ایمان آورده‌اید، قطعاً باید غلام و كنیزهاى شما و كسانى از شما كه به [سنِ‌] بلوغ نرسیده‌اند سه بار در شبانه روز از شما كسب اجازه كنند: پیش از نماز بامداد، و نیمروز كه جامه‌هاى خود را بیرون مى‌آورید، و پس از نماز شامگاهان. [این،] سه هنگام برهنگى شماست، نه بر شما و نه بر آنان گناهى نیست كه غیر از این [سه هنگام‌] گرد یكدیگر بچرخید [و با هم معاشرت نمایید]. خداوند آیات [خود] را این گونه براى شما بیان مى‌كند، و خدا داناى سنجیده‌كار است. (نور: ۵۸)  

(۲۲) و نماز را برپا كنید و زكات را بدهید و پیامبر [خدا] را فرمان برید تا مورد رحمت قرار گیرید. (نور: ۵۶)  

(۲۳) مردانى كه نه تجارت و نه داد و ستدى، آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و دادن زكات، به خود مشغول نمى‌دارد، و از روزى كه دلها و دیده‌ها در آن زیرورو مى‌شود مى‌هراسند. (نور: ۳۷)  

(۲۴) و در راه خدا چنانكه حق جهاد [در راه‌] اوست جهاد كنید، اوست كه شما را [براى خود] برگزیده و در دین بر شما سختى قرار نداده است. آیین پدرتان ابراهیم [نیز چنین بوده است‌] او بود كه قبلاً شما را مسلمان نامید، و در این [قرآن نیز همین مطلب آمده است‌] تا این پیامبر بر شما گواه باشد و شما بر مردم گواه باشید. پس نماز را برپا دارید و زكات بدهید و به پناه خدا روید. او مولاى شماست؛ چه نیكو مولایى و چه نیكو یاورى. (حج: ۷۸)  

(۲۵) همان كسانى كه چون در زمین به آنان توانایى دهیم، نماز برپا مى‌دارند و زكات مى‌دهند و به كارهاى پسندیده وامى‌دارند، و از كارهاى ناپسند باز مى‌دارند، و فرجام همه كارها از آنِ خداست. (حج: ۴۱)  

(۲۶) و آنان را پیشوایانى قرار دادیم كه به فرمان ما هدایت مى‌كردند، و به ایشان انجام دادن كارهاى نیك و برپاداشتن نماز و دادن زكات را وحى كردیم و آنان پرستنده ما بودند. (انبیاء: ۷۳)  

(۲۷) و كسان خود را به نماز فرمان ده و خود بر آن شكیبا باش. ما از تو جویاى روزى نیستیم، ما به تو روزى مى‌دهیم، و فرجام [نیك‌] براى پرهیزگارى است. (طه: ۱۳۲)  

(۲۸) منم، من، خدایى كه جز من خدایى نیست، پس مرا پرستش كن و به یاد من نماز برپا دار. (طه: ۱۴)  

(۲۹) آنگاه، پس از آنان جانشینانى به جاى ماندند كه نماز را تباه ساخته و از هوسها پیروى كردند، و به زودى [سزاى‌] گمراهى [خود] را خواهند دید. (مریم: ۵۹)  

(۳۰) و خاندان خود را به نماز و زكات فرمان مى‌داد و همواره نزد پروردگارش پسندیده‌[رفتار] بود. (مریم: ۵۵)  

(۳۱) و هر جا كه باشم مرا با بركت ساخته، و تا زنده‌ام به نماز و زكات سفارش كرده است، (مریم: ۳۱)  

(۳۲) نماز را از زوال آفتاب تا نهایت تاریكى شب برپادار، و [نیز] نماز صبح را، زیرا نماز صبح همواره [مقرون با] حضور [فرشتگان‌] است. (اسراء: ۷۸)  

(۳۳) پروردگارا، مرا برپادارنده نماز قرار ده، و از فرزندان من نیز. پروردگارا، و دعاى مرا بپذیر. (ابراهیم: ۴۰)  

(۳۴) پروردگارا، من [یكى از] فرزندانم را در درّه‌اى بى‌كشت، نزد خانه محترم تو، سكونت دادم. پروردگارا، تا نماز را به پا دارند، پس دلهاى برخى از مردم را به سوى آنان گرایش ده و آنان را از محصولات [مورد نیازشان‌] روزى ده، باشد كه سپاسگزارى كنند. (ابراهیم: ۳۷)  

(۳۵) به آن بندگانم كه ایمان آورده‌اند بگو: «نماز را بر پا دارند و از آنچه به ایشان روزى داده‌ایم، پنهان و آشكارا انفاق كنند، پیش از آنكه روزى فرا رسد كه در آن نه داد و ستدى باشد و نه دوستیى.» (ابراهیم: ۳۱)  

(۳۶) و كسانى كه براى طلب خشنودى پروردگارشان شكیبایى كردند و نماز برپا داشتند و از آنچه روزیشان دادیم، نهان و آشكارا انفاق كردند، و بدى را با نیكى مى‌زدایند، ایشان راست فرجامِ خوشِ سراى باقى. (رعد: ۲۲)  

(۳۷) و در دو طرف روز [=اول و آخر آن‌] و نخستین ساعات شب نماز را برپا دار، زیرا خوبیها بدیها را از میان مى‌برد. این براى پندگیرندگان، پندى است. (هود: ۱۱۴)  

(۳۸) گفتند: «اى شعیب، آیا نماز تو به تو دستور مى‌دهد كه آنچه را پدران ما مى‌پرستیده‌اند رها كنیم، یا در اموال خود به میل خود تصرّف نكنیم؟ راستى كه تو بردبار فرزانه‌اى.» (هود: ۸۷)  

(۳۹) و به موسى و برادرش وحى كردیم كه شما دو تن براى قوم خود در مصر خانه‌هایى ترتیب دهید و سراهایتان را رو به روى هم قرار دهید و نماز برپا دارید و مؤمنان را مژده ده. (یونس: ۸۷)  

(۴۰) هرگز در آن جا مایست، چرا كه مسجدى كه از روز نخستین بر پایه تقوا بنا شده، سزاوارتر است كه در آن [به نماز] ایستى. [و] در آن، مردانى‌اند كه دوست دارند خود را پاك سازند، و خدا كسانى را كه خواهان پاكى‌اند دوست مى‌دارد. (توبه: ۱۰۸)

(۴۱) و هرگز بر هیچ مرده‌اى از آنان نماز مگزار و بر سر قبرش نایست، چرا كه آنان به خدا و پیامبر او كافر شدند و در حال فسق مردند. (توبه: ۸۴)  

(۵۰) و اینكه نماز برپا دارید و از او بترسید، و هم اوست كه نزد وى محشور خواهید گردید. (انعام: ۷۲)  

(۵۱) اى كسانى كه ایمان آورده‌اید، هنگامى كه یكى از شما را [نشانه‌هاى‌] مرگ دررسید، باید از میان خود دو عادل را در موقع وصیّت، به شهادت میان خود فرا خوانید؛ یا اگر در سفر بودید و مصیبت مرگ، شما را فرا رسید [و شاهد مسلمان نبود] دو تن از غیر [همكیشان‌] خود را [به شهادت بطلبید]. و اگر [در صداقت آنان‌] شك كردید، پس از نماز، آن دو را نگاه مى‌دارید؛ پس به خدا سوگند یاد مى‌كنند كه ما این [حق‌] را به هیچ قیمتى نمى‌فروشیم هر چند [پاى‌] خویشاوند [در كار] باشد، و شهادت الهى را كتمان نمى‌كنیم، كه [اگر كتمان حق كنیم‌] در این صورت از گناهكاران خواهیم بود. (مائده: ۱۰۶)  

(۵۲) همانا شیطان مى‌خواهد با شراب و قمار، میان شما دشمنى و كینه ایجاد كند، و شما را از یاد خدا و از نماز باز دارد. پس آیا شما دست برمى‌دارید؟ (مائده: ۹۱)  

(۵۳) و هنگامى كه [به وسیله اذان، مردم را] به نماز مى‌خوانید، آن را به مسخره و بازى مى‌گیرند، زیرا آنان مردمى‌اند كه نمى‌اندیشند. (مائده: ۵۸)  

(۵۴) ولىّ شما، تنها خدا و پیامبر اوست و كسانى كه ایمان آورده‌اند: همان كسانى كه نماز برپا مى‌دارند و در حال ركوع زكات مى‌دهند. (مائده: ۵۵)  

(۵۵) در حقیقت، خدا از فرزندان اسرائیل پیمان گرفت. و از آنان دوازده سركرده برانگیختیم. و خدا فرمود: «من با شما هستم.» اگر نماز برپا دارید و زكات بدهید و به فرستادگانم ایمان بیاورید و یاریشان كنید و وام نیكویى به خدا بدهید، قطعاً گناهانتان را از شما مى‌زدایم، و شما را به باغهایى كه از زیر [درختان‌] آن نهرها روان است در مى‌آورم. پس هر كس از شما بعد از این كفر ورزد، در حقیقت از راه راست گمراه شده است. (مائده: ۱۲)  

(۵۶) اى كسانى كه ایمان آورده‌اید، چون به [عزم‌] نماز برخیزید، صورت و دستهایتان را تا آرنج بشویید؛ و سر و پاهاى خودتان را تا برآمدگى پیشین [هر دو پا] مسح كنید؛ و اگر جنب‌اید خود را پاك كنید [=غسل نمایید]؛ و اگر بیمار یا در سفر بودید، یا یكى از شما از قضاى حاجت آمد، یا با زنان نزدیكى كرده‌اید و آبى نیافتید؛ پس با خاك پاك تیمّم كنید، و از آن به صورت و دستهایتان بكشید. خدا نمى‌خواهد بر شما تنگ بگیرد، لیكن مى‌خواهد شما را پاك، و نعمتش را بر شما تمام گرداند، باشد كه سپاس [او] بدارید. (مائده: ۶)  

(۵۷) منافقان، با خدا نیرنگ مى‌كنند، و حال آنكه او با آنان نیرنگ خواهد كرد؛ و چون به نماز ایستند با كسالت برخیزند. با مردم ریا مى‌كنند و خدا را جز اندكى یاد نمى‌كنند. (نساء: ۱۴۲)  

(۵۸) و چون نماز را به جاى آوردید، خدا را [در همه حال‌] ایستاده و نشسته و بر پهلوآرمیده، یاد كنید. پس چون آسوده‌خاطر شدید، نماز را [به طور كامل‌] به پا دارید، زیرا نماز بر مؤمنان، در اوقات معین مقرر شده است. (نساء: ۱۰۳)  

(۵۹) و هر گاه در میان ایشان بودى و برایشان نماز برپا داشتى، پس باید گروهى از آنان با تو [به نماز] ایستند؛ و باید جنگ‌افزارهاى خود را برگیرند؛ و چون به سجده رفتند [و نماز را تمام كردند]، باید پشت سر شما قرار گیرند، و گروه دیگرى كه نماز نكرده‌اند باید بیایند و با تو نماز گزارند و البته جانب احتیاط را فرو نگذارند و جنگ‌افزارهاى خود را برگیرند. [زیرا] كافران آرزو مى‌كنند كه شما از جنگ‌افزارها و ساز و برگ خود غافل شوید تا ناگهان بر شما یورش برند. و اگر از باران در زحمتید، یا بیمارید، گناهى بر شما نیست كه جنگ افزارهاى خود را بر زمین نهید، ولى مواظب خود باشید. بى گمان، خدا براى كافران عذاب خفت‌آورى آماده كرده است. (نساء: ۱۰۲)  

(۶۰) و چون در زمین سفر كردید، اگر بیم داشتید كه آنان كه كفر ورزیده‌اند به شما آزار برسانند، گناهى بر شما نیست كه نماز را كوتاه كنید، چرا كه كافران پیوسته براى شما دشمنى آشكارند. (نساء: ۱۰۱)  

(۶۱) آیا ندیدى كسانى را كه به آنان گفته شد: «[فعلاً] دست [از جنگ‌] بدارید، و نماز را برپا كنید و زكات بدهید»، و[لى‌] همین كه كارزار بر آنان مقرر شد، بناگاه گروهى از آنان از مردم [=مشركان مكّه‌] ترسیدند مانند ترس از خدا یا ترسى سخت‌تر. و گفتند: «پروردگارا، چرا بر ما كارزار مقرّر داشتى؟ چرا ما را تا مدتى كوتاه مهلت ندادى؟» بگو: «برخوردارى [از این‌] دنیا اندك، و براى كسى كه تقوا پیشه كرده، آخرت بهتر است، و [در آنجا] به قدر نخ هسته خرمایى بر شما ستم نخواهد رفت.» (نساء: ۷۷)  

(۶۲) اى كسانى كه ایمان آورده‌اید، در حال مستى به نماز نزدیك نشوید تا زمانى كه بدانید چه مى‌گویید؛ و [نیز] در حال جنابت [وارد نماز نشوید] -مگر اینكه راهگذر باشید- تا غسل كنید؛ و اگر بیمارید یا در سفرید یا یكى از شما از قضاى حاجت آمد یا با زنان آمیزش كرده‌اید و آب نیافته‌اید، پس بر خاكى پاك تیمم كنید، و صورت و دستهایتان را مسح نمایید، كه خدا بخشنده و آمرزنده است. (نساء: ۴۳)  

(۶۳) كسانى كه ایمان آورده و كارهاى شایسته كرده و نماز بر پا داشته و زكات داده‌اند، پاداش آنان نزد پروردگارشان براى آنان خواهد بود؛ و نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مى‌شوند. (بقره: ۲۷۷)  

(۶۴) پس اگر بیم داشتید، پیاده یا سواره [نماز كنید]؛ و چون ایمن شدید، خدا را یاد كنید كه آنچه نمى‌دانستید به شما آموخت. (بقره: ۲۳۹)  

(۶۵) بر نمازها و نماز میانه مواظبت كنید، و خاضعانه براى خدا به پا خیزید. (بقره: ۲۳۸)  

(۶۶) نیكوكارى آن نیست كه روى خود را به سوى مشرق و [یا] مغرب بگردانید، بلكه نیكى آن است كه كسى به خدا و روز بازپسین و فرشتگان و كتاب [آسمانى‌] و پیامبران ایمان آورد، و مال [خود] را با وجود دوست داشتنش، به خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راه‌ماندگان و گدایان و در [راه آزاد كردن‌] بندگان بدهد، و نماز را برپاى دارد، و زكات را بدهد، و آنان كه چون عهد بندند، به عهد خود وفادارانند؛ و در سختى و زیان، و به هنگام جنگ شكیبایانند؛ آنانند كسانى كه راست گفته‌اند، و آنان همان پرهیزگارانند. (بقره: ۱۷۷)  

(۶۷) اى كسانى كه ایمان آورده‌اید، از شكیبایى و نماز یارى جویید؛ زیرا خدا با شكیبایان است. (بقره: ۱۵۳)  

(۶۸) و از هر كجا بیرون آمدى، [به هنگام نماز] روى خود را به سمت مسجدالحرام بگردان؛ و هر كجا بودید رویهاى خود را به سوى آن بگردانید، تا براى مردم -غیر از ستمگرانشان- بر شما حجتى نباشد. پس، از آنان نترسید، و از من بترسید، تا نعمت خود را بر شما كامل گردانم، و باشد كه هدایت شوید. (بقره: ۱۵۰)  

(۶۹) و نماز را به پا دارید و زكات را بدهید؛ و هر گونه نیكى كه براى خویش از پیش فرستید، آن را نزد خدا باز خواهید یافت؛ آرى، خدا به آنچه مى‌كنید بیناست. (بقره: ۱۱۰)  

(۷۰) و چون از فرزندان اسرائیل پیمان محكم گرفتیم كه: «جز خدا را نپرستید، و به پدر و مادر، و خویشان و یتیمان و مستمندان احسان كنید، و با مردم [به زبان‌] خوش سخن بگویید، و نماز را به پا دارید، و زكات را بدهید»؛ آنگاه، جز اندكى از شما، [همگى‌] به حالت اعراض روى برتافتید. (بقره: ۸۳)  

(۷۱) از شكیبایى و نماز یارى جویید. و به راستى این [كار] گران است، مگر بر فروتنان: (بقره: ۴۵)  

(۷۲) و نماز را بر پا دارید، و زكات را بدهید، و با ركوع‌كنندگان ركوع كنید. (بقره: ۴۳)  

(۷۳) آنان كه به غیب ایمان مى‌آورند، و نماز را بر پا مى‌دارند، و از آنچه به ایشان روزى داده‌ایم انفاق مى‌كنند؛ (بقره: ۳)